17 października wybierzemy nowe władze Polskiego Związku Gimnastycznego. Czy będą one zdolne odpowiedzieć na poniższe pytania. Odpowiedzi tylko z pozoru są łatwe:

1. Czy mamy szanse na skonstruowanie programu na miarę naszych potrzeb, czy może tylko na miarę naszych możliwości?

2. Czy stać nas na zbudowanie logistycznych i organizacyjnych mechanizmów sprzyjających rozwojowi sportów gimnastycznych?

3. Czy integracja całego środowiska może być siłą napędową dyscypliny, czy raczej będzie osłabiać samodzielność poszczególnych sportów gimnastycznych?

4. Czy stać nas na budowanie rozwoju sportów gimnastycznych na zasadzie „stożka”. Na dole masowość, na topie profesjonalny wyczyn?

5. Czy jest możliwe utworzenie prawdziwych, a nie iluzorycznych Ośrodków Sportowych w poszczególnych sportach gimnastycznych?

6. Czy „zauważymy” Gimnastykę dla Wszystkich, która już została wpisana do struktur FIG. Czy powinniśmy zainteresować się nowymi światowymi trendami dotyczącymi aktywności fizycznej, a zbliżonymi do sportów gimnastycznych? (parkour, kalistenika…)

7. Czy powinniśmy, w znacznie większym stopniu, „zarazić” sportami gimnastycznymi struktury samorządowe?

8. Czy mamy argumenty, aby przekonać różnorakie środki przekazu, że warto popularyzować sporty gimnastyczne?

9. Czy dyscyplina potrzebuje wsparcia naukowego w różnych aspektach działania? Np. psychologii, nowatorskich metod treningowych, biomechaniki, inżyniernii sportu…

10. Czy potrzebne są nam spektakularne przedsięwzięcia? Czy Mistrzostwa Polski w poszczególnych sportach gimnastycznych powinny być wydarzeniem sportowym, czy imprezą organizowaną „z biegu”?

11. Jak możemy zwiększyć naszą aktywność na forum międzynarodowym?

12. Czy warto zainteresować się rozszerzeniem programu olimpijskiego o kolejne konkurencje gimnastyczne: akrobatykę i synchrony w trampolinie…?

13. Czy w obliczu powtarzających się skandali wychowawczych na świecie, powinniśmy wprowadzić swoisty „Kodeks trenera” dla próby regulacji procesów pedagogicznych i wychowawczych i zależności trener – zawodnik (zawodniczka)?

14. Czy potrzebne są nam wzorce postępowania?

15. Czy powinniśmy skorzystać z doświadczeń i specjalistów z zagranicy? Pytań jest znacznie więcej. Pozostańmy na 15-stu.

To trzeci i ostatni tekst przed Walnym Zgromadzeniem PZG.

Jan Wieteska