Poniżej historia tej olimpijskiej dyscypliny sportowej:
Gimnastyka artystyczna wyrosła na ideach Jean-Georges Noverre’a(1727–1810), François Delsarte’a (1811–1871) i Rudolfa Bode (1881–1970) – wszyscy oni wierzyli w ekspresję ruchową – wyrażanie się za pomocą tańca i ćwiczeń różnych części ciała. Pehr Henrik Ling rozwinął dalej te idee w swym XIX-wiecznym, szwedzkim systemie wolnych ćwiczeń. System ten promował „gimnastykę estetyczną”, w której uczniowie wyrażali swoje odczucia i emocje za pomocą ruchu ciałem. Koncepcja taka poszerzona została przez Catharine Beecher, która założyła Zachodni Instytut Żeński (Western Female Institute) w Ohio (Stany Zjednoczone) w 1837 roku. W programie gimnastycznym Beecher, który nazywał się „wdzięk bez tańca”, dziewczęta ćwiczyły w rytm muzyki, zaczynając od prostych ćwiczeń kalisteniki przechodząc do bardziej wytężonych aktywności.
W latach 80. XIX wieku Szwajcar Émile Jaques-Dalcroze rozwinął eurytmikę – formę treningu fizycznego dla muzyków i tancerzy. Francuz Georges Demenÿ stworzył ćwiczenia do muzyki, które były tak ułożone by promować wdzięk ruchu, elastyczność mięśni i dobrą postawę. Wszystkie te style połączono około 1900 roku w szwedzkiej szkole gimnastyki artystycznej, która dodała później elementy tańca fińskiego. Mniej więcej w tym czasie estończyk Ernst Idla określił stopnie trudności dla każdego ruchu. W roku 1929 Hinrich Medau założył w Berlinie The Medau School – szkołę, w której gimnastyczki trenowały „nowoczesną gimnastykę” i rozwijały umiejętności posługiwania się przyborami.
Współzawodnictwo na polu gimnastyki artystycznej rozpoczęło się w latach 40. XX wieku w Związku Radzieckim. FIG formalnie uznała gimnastykę artystyczną za odrębną dyscyplinę w 1961 roku – nazywano ją wówczas gimnastyką nowoczesną, potem sportową gimnastyką artystyczną i w końcu przyjęto nazwę gimnastyka artystyczna (oryginalnie w jęz. ang. rhythmic gymnastics). Pierwsze Mistrzostwa Świata z konkurencjami indywidualnymi odbyły się w 1963 roku w Budapeszcie. Konkurencje grupowe wprowadzono na tym szczeblu współzawodnictwa sportowego w 1967 roku w Kopenhadze. W 1984 roku (olimpiada w Los Angeles) gimnastyka weszła do programu letnich igrzysk olimpijskich z konkurencją wieloboju indywidualnego (jednak wiele federacji z krajów Europy Wschodniej Związek Radzieckizmusił do bojkotu igrzysk). W tych okolicznościach pierwszy złoty medal olimpijski w gimnastyce artystycznej przypadł zawodniczce z Kanady – Lori Fung. Konkurencję grupową dodano do programu igrzysk w 1996 roku (olimpiada w Atlancie) – pierwszy złoty medal olimpijski w tej zespołowej konkurencji przypadł hiszpankom (Estela Giménez, Marta Baldó, Nuria Cabanillas, Lorena Guréndez, Estíbaliz Martínez i Tania Lamarca).
Aktualni Mistrzowie Olimpijscy z RIO 2016 to Margarita Mamun (Rosja) w wieloboju indywidualnym i zespół Rosji w układach zespołowych.
Na igrzyskach w Tokio 2020 zobaczymy rywalizację 26 gimnastyczek w układach indywidualnych oraz 14 zespołów. Kwalifikacje trwają, do zdobycia pozostało jeszcze 9 miejsc indywidualnie oraz 4 miejsca dla zespołów. Więcej informacji tutaj:
https://en.wikipedia.org/wiki/Gymnastics_at_the_2020_Summer_Olympics_%E2%80%93_Qualification
Źródło opisu historii dyscypliny: https://sites.google.com/site/gimnastykaartystycznamojehobby/historia